niralai |
14-11-2012 23:32 |
บทกลอน *~ สงวนศักดิ์ ~*
*~ สงวนศักดิ์ ~*
๏แม้เกิดเป็นสตรีก็มีศักดิ์ ควรตระหนักคุณค่ากว่าสิ่งไหน ใช่จะต้องรองกรรมอยู่ร่ำไป พ่อแม่ให้ชีพนี้มีราคา
๏เพียงหนึ่งชายเคยหมายรักแล้วหักอก ไยจักต้องช้ำฟกดั่งตกผา ค่าของเรามีไว้ป้ายน้ำตา หรือคุณค่ามีไว้ให้ทะนง
๏อาศัยความโศกเศร้าแล้วเฝ้าเจ็บ ดั่งตอกเล็บเหน็บทวนนั่งครวญหลง นั้นเป็นเพียงใจพ่ายไม่ยืนยง ยอมก้มลงซุกหัวกลั้วอารมณ์
๏ ลบคุณค่าของเราแค่เขาเปลี่ยน คุ้มหรือที่พากเพียรเรียนสั่งสม กว่าศึกษาแต่ละขั้นปัญญาคม กลับจ่อมจมน่าสมเพชเหตุรักลาญ
๏อันรักร้าวขื่นขมถมแผ่นโลก มวลชนโศกหลั่งน้ำตามหาศาล จะกี่ยุคกี่สมัยในห้วงกาล ล้วนร้าวรานกันสิ้นทุกถิ่นคน
๏แต่ไฉนไม่เอามาศึกษารู้ เรื่องอดีตล้วนเป็นครูดูเหตุผล มีที่ไหนใจมั่นหนักภักดิ์กมล ต่างเวียนวนเปลี่ยนแปรไม่แน่นอน
๏ ที่เห็นอยู่คงมั่นไม่ผันแปร ใช่แน่วแน่ตลอดสายมิถ่ายถอน เพียงไม่มีเหตุผิดให้ริดรอน แต่ย่อมหน่ายคลายถอนผ่อนอารมณ์
๏การคร่ำครวญหวนคิดให้จิตเศร้า คือโยนทิ้งคุณค่าเราเอาทับถม เป็นขยะกองกูณฑ์พูนระทม พอกขื่นขมปิดใจให้มืดมน
๏นั่นเป็นความยิ่งใหญ่ในศักดิ์หรือ ที่ฉีกรื้อถือขว้างอย่างสับสน โทษความรักโทษผู้ชายทำลายตน บ้างโทษตัวมัวด้นจนหลงทาง
๏ คุณค่าเราอยู่กับเราใช่เขาไหน คนจะเห็นหรือไม่ไยต้องอ้าง เพียงเราเห็นค่าเราขาวสอางค์ แล้วหมั่นสร้างพูนเพิ่มเสริมราคา
๏ด้วยความดีความสงวนถ้วนท่าหญิง ใช่เห็นชายแล้วดิ่งวิ่งไปหา หรือผิดหวังแล้วเฝ้าเผาน้ำตา ให้โลกหล้าสมเพชเพราะเหตุตน
๏ถ้วนทั้งโลกโศกเศร้าแต่เก่าก่อน เพราะเหตุราคะร้อนกัดกร่อนล้น เพียงเตรียมพร้อมกล่อมใจให้อดทน เมื่อกาลพ้นรักถนอมย่อมพรากไป
๏ค่าของเราเราทำไว้ใช่ใครสร้าง คนเห็นบ้างหรือไม่เห็นเป็นไฉน ควรฝึกแดให้แม่พ่อก่อภูมิใจ ใครที่ไหนจะลืมร้างก็ช่างมัน
๏แม้นหากมีสติมั่นปัญญาพิจ ค่าชีวิตควรพัฒนาล่าสุขสันต์ สร้างสันติสู่ผไทให้นานวัน ใช่จาบัลย์จ่อมจมก้มอาดูร
๏แม้นเกิดเป็นสตรีควรมีศักดิ์ คราวมีรักต้องรู้ดีมีครั้งสูญ แม้นพรากรักยิ่งรู้คิดจิตเพิ่มพูน จักจำรูญสมศักดิ์ศรีสตรีไทย๚๛ |
|