| niralai |
14-11-2012 23:38 |
บทกลอน *~ สงวนศักดิ์ ~*
*~ สงวนศักดิ์ ~*
๏แม้เกิดเป็นสตรีก็มีศักดิ์
ควรตระหนักคุณค่ากว่าสิ่งไหน
ใช่จะต้องรองกรรมอยู่ร่ำไป
พ่อแม่ให้ชีพนี้มีราคา
๏เพียงหนึ่งชายเคยหมายรักแล้วหักอก
ไยจักต้องช้ำฟกดั่งตกผา
ค่าของเรามีไว้ป้ายน้ำตา
หรือคุณค่ามีไว้ให้ทะนง
๏อาศัยความโศกเศร้าแล้วเฝ้าเจ็บ
ดั่งตอกเล็บเหน็บทวนนั่งครวญหลง
นั้นเป็นเพียงใจพ่ายไม่ยืนยง
ยอมก้มลงซุกหัวกลั้วอารมณ์
๏ ลบคุณค่าของเราแค่เขาเปลี่ยน
คุ้มหรือที่พากเพียรเรียนสั่งสม
กว่าศึกษาแต่ละขั้นปัญญาคม
กลับจ่อมจมน่าสมเพชเหตุรักลาญ
๏อันรักร้าวขื่นขมถมแผ่นโลก
มวลชนโศกหลั่งน้ำตามหาศาล
จะกี่ยุคกี่สมัยในห้วงกาล
ล้วนร้าวรานกันสิ้นทุกถิ่นคน
๏แต่ไฉนไม่เอามาศึกษารู้
เรื่องอดีตล้วนเป็นครูดูเหตุผล
มีที่ไหนใจมั่นหนักภักดิ์กมล
ต่างเวียนวนเปลี่ยนแปรไม่แน่นอน
๏ ที่เห็นอยู่คงมั่นไม่ผันแปร
ใช่แน่วแน่ตลอดสายมิถ่ายถอน
เพียงไม่มีเหตุผิดให้ริดรอน
แต่ย่อมหน่ายคลายถอนผ่อนอารมณ์
๏การคร่ำครวญหวนคิดให้จิตเศร้า
คือโยนทิ้งคุณค่าเราเอาทับถม
เป็นขยะกองกูณฑ์พูนระทม
พอกขื่นขมปิดใจให้มืดมน
๏นั่นเป็นความยิ่งใหญ่ในศักดิ์หรือ
ที่ฉีกรื้อถือขว้างอย่างสับสน
โทษความรักโทษผู้ชายทำลายตน
บ้างโทษตัวมัวด้นจนหลงทาง
๏ คุณค่าเราอยู่กับเราใช่เขาไหน
คนจะเห็นหรือไม่ไยต้องอ้าง
เพียงเราเห็นค่าเราขาวสอางค์
แล้วหมั่นสร้างพูนเพิ่มเสริมราคา
๏ด้วยความดีความสงวนถ้วนท่าหญิง
ใช่เห็นชายแล้วดิ่งวิ่งไปหา
หรือผิดหวังแล้วเฝ้าเผาน้ำตา
ให้โลกหล้าสมเพชเพราะเหตุตน
๏ถ้วนทั้งโลกโศกเศร้าแต่เก่าก่อน
เพราะเหตุราคะร้อนกัดกร่อนล้น
เพียงเตรียมพร้อมกล่อมใจให้อดทน
เมื่อกาลพ้นรักถนอมย่อมพรากไป
๏ค่าของเราเราทำไว้ใช่ใครสร้าง
คนเห็นบ้างหรือไม่เห็นเป็นไฉน
ควรฝึกแดให้แม่พ่อก่อภูมิใจ
ใครที่ไหนจะลืมร้างก็ช่างมัน
๏แม้นหากมีสติมั่นปัญญาพิจ
ค่าชีวิตควรพัฒนาล่าสุขสันต์
สร้างสันติสู่ผไทให้นานวัน
ใช่จาบัลย์จ่อมจมก้มอาดูร
๏แม้นเกิดเป็นสตรีควรมีศักดิ์
คราวมีรักต้องรู้ดีมีครั้งสูญ
แม้นพรากรักยิ่งรู้คิดจิตเพิ่มพูน
จักจำรูญสมศักดิ์ศรีสตรีไทย๚๛ |
|